Libur kuliah lah tibo. Den pulang lu. Naiak pesawat dari Jakarta ka Padang. Uih, tu kapatabang isinyo urang Minang sansai. Nyo mangecek-ngecek pakai baso Minang tu. Tibo surang anak muda laki-laki. Duduak di sabalah den. Langsuang nyo ajak den mangecek. Hahaha. Ko nan den suko dari urang Minang. Sok akrab, hahahaha. Mantang-mantang aden urang Minang keceknyo lah takah kawan dakek se nyo. Balanteh angan bana mangecek e. Nyo tanyo dima den kuliah, di jurusan apo. Tu den jawek. Galak kikiak paja tu. "Jurusan a nan baambiak tu???" keceknyo. "Dek indak ado saingan?" tambahnyo ciek lai. Aden anok se nyo. Maleh den manjawek urang indak sekolah takah tu mah. Baru kenal baru lah balanteh angan. KANCIANG!!!
Lamo mangecek jo inyo, nyo sabuiklah inyo kuliah di Bung Hatta. Dalam hati den galak, kanciang ang kuliah di Bung Hatta ongeh lo gaya ang anjiang. Nyo pamer dirinyo ka ujian tesis. Dosen pengujinyo dari UI. Yo kuati ang lah, kok dari UI kok dari ITB, kalau ang kuliah di Bung Hatta nyeh indak masuak itungan gai tu doh. Hahahaha.
Nyo sok menyarankan lo ka aden, baako ambiak kuliah di sinan. Kalau kuliah ko paliang rancak di Banduang. "Oo" itu bisa den jaweknyo. Nyo sabuik inyo punyo bisnis di Banduang. Den tanyo, "kabanyo Banduang tu dingin yo?" sekedar memecah suasana. Nyo jawek jo nada angkuh, "baatu? "dak talok jo dingin doh?" disertai galak sengeh. Dalam hati den kecek den, wayoy, ongeh ang lai yuang. Baako urang takah iko bisa iduik ko. Lah sok akrab jo urang, ongeh minta ampun, KANCIANG!
Tu lah raso jo pareso nan dibangga-banggakan urang Minang. Malu den mandanga. Tolonglah hargai privasi urang. Kalau alun kenal amek jan langsuang bakaca-kaca area pribadi urang. Baagak mangecek tu sketek. Mangarati awak bahwa indak sadolah urang nan pangecek doh. Kalau anggan takahe urang tu diajak mangecek, rasoan. Peka awak ko jadi urang. Ko indak, urang lah malaih mangecek, nyo mangecek panjang je, maninggi taruih tu. Nio muntah den mandanganyo, weeeeeeeeeeekkkk.....